Η Αναντολού Εφές,είναι μια ομάδα που υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια στο μπασκετικό γίγνεσθαι της Ευρώπης.Την τελευταία δεκαετία,ωστόσο,πρωταγωνιστεί με σταδιακές και μεθοδικές κινήσεις προόδου.
Η ”Αναγέννηση” του τούρκικου συλλόγου,επήλθε,επί του τεράστιου Ντούσαν Ίφκοβιτς και του βοηθού του,Βαγγέλη Αγγέλου.Οι δυο τους,έφεραν τεχνογνωσία στους γείτονες,τα απόλυτα εφόδια και την απαιτούμενη τριβή για να αλλάξουν επίπεδο,όχι μόνο στην ομάδα τους,αλλά και στο μπάσκετ της Τουρκίας γενικότερα.Ας μην ξεχχνάμε,πως λίγο πιο μετά,η Φενέρ,θα υπέγραφε,τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Η ομάδα αυτή,προσπάθησε πολύ να πάει στο Final 4,με τον Ολυμπιακό να τους στερεί δύο φορές τη χαρά σε Game 5,στην Ελλάδα.Όταν εν τέλει,πήγαν,σκόρπισαν τον τρόμο στην Φενέρ του Ομπράντοβιτς.Ο τελικός όμως,ήταν παράσταση για έναν ρόλο.Ο ρόλος αυτός,άνηκε ολοκληρωτικά στην Τσσκα Μόσχας.
Η επόμενη χρονιά,έμοιαζε σαν να είχαν βαλθεί να πάρουν την Ευρωλίγκα,από τις πρώτες εβδομάδες.
Τρομακτική ομάδα,με απύθμενο βάθος στο ρόστερ,νίκες…δεν τους έλειπε τίποτα.Η πανδημία,παρ’όλα αυτά,ήρθε για να ”ξενερώσει”,όλο το κόσμο αθλητικά και να βάλει στο πάγο,αυτήν την ομάδα που θύμιζε τραίνο.
Ας πάμε στην φετινή χρονιά.Η Εφές,ξεκινάει νωχελικά,άνευρα,με ορισμένες εξάρσεις του Βασίλιε Μίσιτς,να την κρατάνε σε τροχιά playoffs.Την 17η αγωνιστική η ήττα από την Ρεάλ,έδειξε να ακολουθεί ένας διακόπτης όπου ενεργοποίηθηκε και στις επόμενες 12 αναμετρήσεις,είδε την Εφές να μετρά 11 ροζ φύλλα αγώνα,με ολοκληρωτικό μπάσκετ.
Τι συνέβαλε,σε όλα αυτά;Ο Σέιν Λάρκιν,ήταν τραυματίας αρχικά.Οι Τούρκοι,περίμεναν,έκλεισαν τα αυτιά,στη κριτική που του ασκήθηκε και καρπώθηκαν την υπομονή τους.Ο Βασίλιε Μίσιτς,ήταν ηγετικός από την αρχή ως το τέλος.Μια ομάδα,πέραν από τους συνήθεις διακριθέντες,αναζητά και κάποιους γηγενείς,που θα βγουν μπροστά.Αυτός ήταν ο Σερτάτς Σανλί.Ο ψηλός της Εφές,παίζει πλάτη,σκοράρει τόσο μετά από pick and roll,όσο και ύστερα από pop out με μοναδική ευχέρεια.Από 12ος παίκτης,που κάνει μόνο τα ”φάουλ ξεκούρασης” της frontline,έχει αναχθεί σε άκρως σημαντικό γρανάζι μιας καλοκουρδισμένης μηχανής.Άξιοι αναφοράς,οι κύριοι Κρούνοσλαβ Σιμόν και Κρις Σίνγκλετον,οι οποίοι είναι πάντοτε σταθεροί και υπερπολύτιμοι.
Το μείζον ερώτημα είναι το εξής:Μετά από όλη αυτή τη παραγωγική διαδικασία και τον κορμό παικτών και προπονητών,που διατηρεί η Εφές,είναι ικανή να ανταποκριθεί πλήρως,στις ύψιστες απαιτήσεις ενός final 4;Μένει να το μάθουμε!
