Φαντάζει αρκετά οξύμωρο,να μιλάμε για μπάσκετ και μεταγραφικούς σχεδιασμούς,την ώρα που πεθαίνουν καθημερινά άνθρωποι τόσο στην Παλαιστίνη,όσο και στο Ισραήλ.Ωστόσο,θα το αποτολμήσουμε σε αυτό το άθρο.
Μακάμπι Τελ Αβίβ,η ομάδα του λαού.Μακάμπι,για τους παρηκούντες…το Τελ Αβίβ σημαίνει γενναίος.Μια ομάδα-θρύλος,η οποία έχει ξεφύγει εδώ και χρόνια από τα στενά πλαίσια και σύνορα του Ισραηλινού μπάσκετ και έχει αφήσει ανεξήτηλο στίγμα στο ευρωπαϊκό στερέωμα.Η επί χρόνια απροσπέλαστη έδρα της,με τον κόσμο να είναι ο ”6ος” παίκτης της,οι τίτλοι,οι παιχταράδες και φυσικά ο εμβληματικός πρόεδρος της-Σιμόν Μιζράχι-συνιστούν τις πρώτες συνειρμικές σκέψεις ενός μπασκετόφιλου.
Ο Μιζράχι,πονάει την ομάδα και πάντοτε έχει γνώμονα να είναι η ομάδα του,στο υψηλότερο επίπεδο.Καθίσταται αυτό όμως εφικτό,με τα τεκτενόμενα και την ραγδαία ένταση των εχθροπραξιών μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης;
Μετά τον Τάιλερ Ντόρσευ και ο Οθέλο Χάντερ,ζήτησε να αποχωρήσει από τον σύλλογο του Τελ Αβίβ.Οι free agents,δεν συζητούν καν για την παραμονή τους και ο σύλλογος γίγαντας της Ευρωλίγκα,κινδυνεύει με ζοφερές στιγμές.
Τελευταία φορά,είδαμε την Μακάμπι σε final four,στο Μιλάνο το 2014.Τι αξέχαστη ομάδα και τι δραματικοί αγώνες! Φαίνεται πως αυτή η πολύ γλυκιά ανάμνηση,για κάθε κοινωνό του μπάσκετ,τείνει να λάβει μια πικρή γεύση,αντικρίζοντας την διάδρομή του συλλόγου,έκτοτε ως και σήμερα.
Ευχή όλων,με ο δικό μας Γιάννης Σφαιρόπουλος να έχει τον χώρο,τον χρόνο,τα εργαλεία και το κατάλληλο περιβάλλον,για να φέρει ξανά την ομάδα τους λαού,στο μονοπάτι των επιτυχιών.
