Η ζωή στον πλανήτη Γη τον τελευταίο περίπου ενάμιση χρόνο θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας:ένας επικίνδυνος ιός εξαπλώνεται ex abrupto σε κάθε γωνιά της γης και απειλεί την ανθρωπότητα.Οι απώλειες ανθρωπίνων ζωών είναι μια τρομακτική πραγματικότητα σε κάθε γωνιά της υφηλίου υποχρεώνοντας την “ελίτ” της ιατρικής κοινότητας να εργαστεί πυρετωδώς για την εύρεση του εμβολίου που θα επιφέρει τη λύτρωση και θα θέσει τις βάσεις για την επιστροφή σε μια νέα κανονικότητα.Η βίαιη και ξαφνική εισβολή του νέου κορωνοϊού προκάλεσε τεκτονικές αλλαγές στην καθημερινή ζωή των ατόμων,καθώς ως πρώτη γραμμή άμυνας προκρίθηκε η επιβολή καθολικής απαγόρευσης εξόδου από το σπίτι ενώ σε μεταγενέστερο στάδιο,ακόμη και η άρση της απαγόρευσης πραγματοποιήθηκε με συγκεκριμένα υγειονομικά πρωτόκολλα:αποφυγή συνωστισμού και μεγάλων συναθροίσεων ,μάσκες προστασίας,λήψη μέτρων ατομικής υγιεινης. Με το βλέμμα στραμμένο λοιπόν στον έλεγχο της πανδημίας και σε μια προσπάθεια περιορισμού της διασποράς του ιού,αποφασίστηκε η αναστολή συγκεκριμένων κοινωνικών δραστηριοτήτων οι οποίες προϋποθέτουν την συνύπαρξη πολλών ατόμων στον ίδιο χώρο για αρκετό χρονικό διάστημα.Έτσι,καφετέριες και εστιατόρια κατέβασαν επί μακρώ “ρολά” ταυτόχρονα με τις κινηματογραφικές αίθουσες ,τα θέατρα,τους χώρους συναυλιών και άλλες δυνάμει εστίες υπερμετάδοσης του covid-19. Απο τη λίστα,δε θα μπορούσαν να λείπουν φυσικά όλοι οι χώροι,όπου τελούνται αθλητικές διοργανώσεις κάτι που έχει ως αποτέλεσμα οι αθλητές να αγωνίζονται μπροστά σε άδειες κερκίδες,σε μια “παγωμένη” ατμόσφαιρα χωρίς τον παλμό και το δυναμισμό που θα
επέφερε η παρουσία των φιλάθλων.
Τα συνθήματα ,οι εντυπωσιακές χορογραφίες,οι πανηγυρισμοί,οι ιαχές και εξωτερίκευση των έντονων συναισθημάτων που απλόχερα χαρίζει ο αθλητισμός εκλείπει,κάτι που αποτυπώνεται και στον τρόπο που αγωνίζονται οι αθλητές,καθώς σε πολλές περιπτώσεις το πάθος και η ένταση στον τρόπο παιχνιδιού έχουν δώσει τη θέση τους στην κυνική διεκπεραίωση των αγωνιστικών τους υποχρεώσεων εφόσον δεν υπάρχει πλέον η δια ζώσης αλληλεπίδραση και έχει κοπεί κάθε κώδικας επικοινωνίας με τους αποδέκτες-κοινωνούς κάθε τους προσπάθειας,τους φιλάθλους.Αλλά και για τον θεατή,η εκ του σύνεγγυς συνύπαρξη με τα αθλητικά του ινδάλματα λειτουργεί ανακουφιστικά,καθώς τον βοηθά να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματα του και να “αποδράσει”από την πεζή καθημερινότητα ,ενώ παράλληλα τον μεταφέρει νοητά ξανά στην παιδική του ηλικία,προσφέροντας του την ευκαιρία να κλάψει,να γελάσει,να φωνάξει και γενικά να απεκδυθεί το κουστούμι της σοβαροφάνειας που αναγκάζεται να φορά σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής του.Ο κομβικός ρόλος της ύπαρξης θεατών στα γήπεδα αποδεικνύεται με παραστατικό τρόπο και από την απόπειρα αρκετών συλλόγων να δημιουργήσουν κερκίδες με “εικονικούς” φιλάθλους και μαγνητοφωνημένα συνθήματα,προκειμένου να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση της φυσικής παρουσίας θεατών.Ειναι συνεπώς αυτονόητο πως το αθλητικό προϊόν χωρίς το κοινό του “ακρωτηριάζεται” ,αλλάζει μορφή και αποχωρίζεται τα στοιχεία εκείνα που το καθιστούν ιδιαίτερο και θελκτικό. Συνοψίζοντας,ειναι επιτακτική η ανάγκη,με δεδομένη την επιταχυνόμενη διαδικασία εμβολιασμού του πληθυσμού και την σταδιακή επάνοδο στην προ κορωνοϊού κατάσταση,να επανεκτιμηθεί η δυνατότητα σταδιακής επιστροφής των φιλάθλων στα γήπεδα με όρους συμβατούς με τις κατευθυντήριες οδηγίες των επιστημόνων ώστε να αποκτήσει ξανά ο αθλητισμός την αίγλη και τη μαγεία του.
